#17 Mitologia czasu kryzysu

„Mamy sil­ną potrze­bę, by wytwa­rzać pozy­tyw­ne i nega­tyw­ne mity o sobie samych. Ale to, że mamy sil­ną potrze­bę powo­du­je poja­wia­nie się prze­ciw­pro­duk­tyw­nych efek­tów. O co cho­dzi? Kie­dy usil­nie komuś coś wma­wia­my, może­my spo­wo­do­wać, że sku­tek będzie wręcz prze­ciw­ny – spo­wo­du­je­my odruch znie­cier­pli­wie­nia albo też tak zaszu­flad­ku­je­my sytu­ację, że ludzie nie będą mie­li wej­ścia. Przy­kła­dem są dzia­ła­nia wokół śmier­ci papie­ża Jana Paw­ła II, ludzie samo­dziel­nie zaini­cjo­wa­li żało­bę, co samo w sobie było pięk­ne (…) ale co się sta­ło? Rzu­ci­li się dzien­ni­ka­rze, eks­per­ci, zaczę­ło się wiel­kie roz­trzą­sa­nie dys­kur­su, czy powsta­nie poko­le­nie JPII, czy nie powsta­nie; czy ludzie robią to auten­tycz­nie, czy tyl­ko uda­ją; cz jest to instynkt stad­ny, czy napraw­dę mają w ser­cach miłość do Jana Paw­ła II. To przy­cią­ga­ło na te wszyst­kie pla­ce ludzi, któ­rzy byli cie­ka­wi co tam się dzie­je, bo o tym usły­sze­li, więc mamy taką samo­speł­nia­ją­cą się prze­po­wied­nię, z dru­giej stro­ny część osób poczu­ła się ziry­to­wa­na pró­ba­mi pod­su­mo­wa­nia, wło­że­nia w ram­ki, zade­cy­do­wa­nia za nich”.

― prof. dr hab. Anna Giza-Polesz­czuk, Dzie­kan Wydzia­łu Socjo­lo­gii UW