#26 Personal data security on the web

„Z per­spek­ty­wy mniej zain­te­re­so­wa­ne­go ochro­ną danych oso­bo­wych użyt­kow­ni­ka inter­ne­tu, wpro­wa­dze­nie ochro­ny danych oso­bo­wych, czy­li RODO spra­wi­ło, że kwe­stia ta sta­ła się bar­dziej roz­po­zna­wal­na i dostrze­ga­na. RODO jest aktem pra­wa unij­ne­go, któ­re mia­ło na celu doko­na­nie refor­my pra­wa w tym zakre­sie. To nie jest tak, że przed RODO na pozio­mie Unii Euro­pej­skiej dane oso­bo­wy nie były dostrze­żo­ne i regu­lo­wa­ne. Mie­li­śmy od poło­wy lat 90. dyrek­ty­wę, któ­ra two­rzy­ła ramy praw­ne­go tego, w jaki spo­sób, w jakich celach, na jakich zasa­dach moż­na prze­twa­rzać dane oso­bo­we, jakie pra­wa mają użyt­kow­ni­cy. Tyl­ko pro­blem z dyrek­ty­wą pole­ga na tym, że zobo­wią­zu­je pań­stwa do osią­gnię­cia jakichś kon­kret­nych celów, ale zosta­wia im swo­bo­dę co do środ­ków uży­tych do ich osią­gnię­cia. Przyj­mu­jąc roz­po­rzą­dze­nie, np. RODO, ujed­no­li­ca­my prze­pi­sy, nie zosta­wia­my pań­stwom swo­bo­dy, ale two­rzy­my jed­no­li­te ramy. Zasad­ni­czym cele było wzmoc­nie­nie ochro­ny danych w warun­kach gospo­dar­ki cyfrowej”.

― Joan­na Mazur, ana­lyst DELab UW, Facul­ty of Law and Admi­ni­stra­tion UW