Kryzys migracyjny, z którym mamy do czynienia w Europie od 2015 roku, jest na kilku płaszczyznach trudnym sprawdzianem dla państw europejskich. Z perspektywy świata zachodniego jego skalę można porównać jedynie do ruchów ludności po II wojnie światowej. Wówczas, w związku z wojną i w krótkim czasie po jej zakończeniu, miejsce zamieszkania tylko w Europie zmieniło ok. 25 milionów osób. Powojenny podział Europy powodował kolejne fale uchodźstwa.
W historii najnowszej pierwsza konfrontacja ze zjawiskiem masowej migracji była wynikiem wojen na Bałkanach w latach 90. Wówczas Wspólnoty Europejskie zaczęły intensywniej pracować nad stworzeniem wspólnej polityki azylowej. Pierwsza seria aktów prawnych powstała w latach 2000–2005. Reforma utworzonych regulacji została ukończona w 2013 r., niedługo przed rozpoczęciem kryzysu migracyjnego. Skuteczność instrumentarium utworzonego w ramach wspólnego systemu azylowego Unii Europejskiej jest zatem dopiero obecnie poddawana próbie. Z tego powodu kryzys migracyjny stanowi wyzwanie zarówno dla mechanizmów wykształconych w zakresie prawa uchodźczego–a szerzej dla europejskiego systemu ochrony praw człowieka–jak i dla mechanizmów samej integracji europejskiej.
W artykule autorka poszukuje odpowiedzi na pytanie, jak technologie w praktyce zmieniają pomoc humanitarną. Tekst dzieli się na dwie części: w pierwszej charakteryzuje podmioty, które udzielają pomocy humanitarnej. W drugiej dokonuje przeglądu inicjatyw pomocowych wykorzystujących technologię. Stara się określić, na które relacje w ramach logistyki pomocy humanitarnej wpływają utworzone aplikacje i narzędzia.
Podmiotami, których perspektywa jest w tym wypadku kluczowa, są organizacje pozarządowe, nieformalne oddolne ruchy i inicjatywy powstałe w związku z kryzysem oraz indywidualni wolontariusze, niezwiązani formalnie z żadną organizacją. Wyklucza zatem perspektywę organizacji międzyrządowych oraz państw. Opierając się na przeglądzie inicjatyw pomocowych podejmowanych w odpowiedzi na jego skutki analizuje wpływ technologii na działania prowadzone w ramach prowadzonej pomocy humanitarnej i stara się odpowiedzieć na pytanie, czy skala zmian pozwala wysunąć tezę o wykształceniu się zupełnie nowego typu pomocy humanitarnej – e‑pomocy.