Analiza przedmiotu handlu elektronicznego w perspektywie utworzenia Jednolitego Rynku Cyfrowego

Ana­li­za doty­czy pro­ble­mu kla­sy­fi­ka­cji przed­mio­tu trans­ak­cji doko­ny­wa­nych dro­gą elek­tro­nicz­ną. Na pod­sta­wie obo­wią­zu­ją­cych dyrek­tyw, orzecz­nic­twa Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej (TSUE) oraz wnio­sków legi­sla­cyj­nych zesta­wio­ne zosta­ją klu­czo­we cechy decy­du­ją­ce o tym, czy przed­mio­tem danej trans­ak­cji jest towar, czy usłu­ga. W arty­ku­le opi­sa­na zosta­je stra­te­gia praw­ne­go porząd­ko­wa­nia prze­strze­ni wir­tu­al­nej: za pomo­cą two­rze­nia kolej­nych typów usług spo­łe­czeń­stwa infor­ma­cyj­ne­go oraz przez postrze­ga­nie trans­ak­cji jako pro­ce­su. W ramach tak postrze­ga­nej trans­ak­cji, obej­mu­ją­cej eta­py kla­sy­fi­ko­wa­ne zarów­no jako swo­bod­ny prze­pły­wu usług, jak i towa­rów, koniecz­na jest oce­na ele­men­tu prze­wa­ża­ją­ce­go, naj­istot­niej­sze­go. Brak jed­nak jed­no­li­tych kry­te­riów, umoż­li­wia­ją­cych ich uni­wer­sal­ne sto­so­wa­nie. Ich two­rze­nie przez orzecz­nic­two TSUE może zostać zablo­ko­wa­ne przez wspo­mnia­ny pro­ces two­rze­nia kolej­nych typów usług w ramach jed­no­li­te­go ryn­ku cyfrowego.