Analiza dotyczy problemu klasyfikacji przedmiotu transakcji dokonywanych drogą elektroniczną. Na podstawie obowiązujących dyrektyw, orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) oraz wniosków legislacyjnych zestawione zostają kluczowe cechy decydujące o tym, czy przedmiotem danej transakcji jest towar, czy usługa. W artykule opisana zostaje strategia prawnego porządkowania przestrzeni wirtualnej: za pomocą tworzenia kolejnych typów usług społeczeństwa informacyjnego oraz przez postrzeganie transakcji jako procesu. W ramach tak postrzeganej transakcji, obejmującej etapy klasyfikowane zarówno jako swobodny przepływu usług, jak i towarów, konieczna jest ocena elementu przeważającego, najistotniejszego. Brak jednak jednolitych kryteriów, umożliwiających ich uniwersalne stosowanie. Ich tworzenie przez orzecznictwo TSUE może zostać zablokowane przez wspomniany proces tworzenia kolejnych typów usług w ramach jednolitego rynku cyfrowego.