Kompetencje przyszłosci
CO TO SĄ KOMPETENCJE PRZYSZŁOŚCI?
CZY POLSKIE UCZELNIE ICH NAUCZAJĄ?
JAKI POWINIEN BYĆ UNIWERSYTET PRZYSZŁOŚCI?
W warunkach transformacji cyfrowej kluczowym zasobem staje się wiedza, a kluczową kompetencją ludzi i organizacji – sposób i szybkość jej pozyskiwania i wykorzystywania. Na rynku pracy kształtowanym przez procesy automatyzacji i platformizacji odnajdą się tacy pracownicy, którzy bazując na zaawansowanych kompetencjach poznawczych, społecznych i technicznych (w tym cyfrowych) będą potrafili dostosowywać profil swoich umiejętności do szybko zmieniających się oczekiwań pracodawców.
Jaką rolę w zdobywaniu kompetencji przyszłości będą miały uczelnie wyższe? Co sami studenci mówią o studiach i jakie mają oczekiwania? O tym w raporcie DELab UW opracowanym dla Polskiego Funduszu Przedsiębiorczości i Google.
CO TO SĄ KOMPETENCJE PRZYSZŁOŚCI?
Kompetencje techniczne – inżynierskie i cyfrowe – będą miały duże znaczenie, jednak kluczowe staną się kompetencje, które odróżniają pracę człowieka od pracy robotów czy sztucznej inteligencji, np. umiejętność podejmowania decyzji i wydawania osądów, kreowanie i empatia. Coraz częściej zadania będą miały charakter hybrydowy, łączący kompetencje ludzi i maszyn. Ludzie będą trenowali maszyny (np. uczyli sztuczną inteligencję), a maszyny będą potęgowały potencjał ludzi, zwiększając ich możliwości poznawcze, komunikacyjne i fizyczne.
CZY POLSKIE UCZELNIE ICH NAUCZAJĄ?
Studia poszerzają horyzonty, inspirują i budują kapitał społeczny. Zdecydowana większość przebadanych przez nas studentów i absolwentów (81%) zgodziła się ze stwierdzeniem, że studia zapewniają rozwój intelektualny. Wyniki badania pokazują jednak, że uczestnicy warsztatów podzielają poczucie, że polskie uczelnie nie są najlepszym miejscem, by rozwijać kompetencje przyszłości.
JAKI POWINIEN BYĆ UNIWERSYTET PRZYSZŁOŚCI?
Uniwersytet przyszłości aktywnie angażuje się w działania podejmowane w ramach szerszego ekosystemu edukacyjnego. Nowoczesne rozwiązania idą w kierunku zwiększenia elastyczności programów i zmiany form nauczania studentów: odchodzenia od sztywnego podziału na semestry i lata studiów, uczenia i stosowania teorii w praktyce oraz większego nacisku na angażowanie studentów w praktyczne prace projektowe.
E. Brynjolfsson, A. McAfee